Dag lieve Baron...

Wie had dat nu gedacht…zo'n mooie grote pup van 10 maanden oud. We waren zo blij met jou. Na de dood van Bickel was het best even wennen, een andere hond met andere gewoontes en een compleet andere gebruiksaanwijzing. Monique en ik hadden het er weleens over dat het een dubbel gevoel was om van een nieuwe pup te genieten als je oude hond nog zó dicht onder je huid zat.. “Elke dag ga je een beetje meer van hem houden” zei ze tegen mij en daar had ze gelijk in! Langzaam maar zeker werd jij, Baron, steeds meer mijn hondje. Als ik ging werken mocht je sinds kort los in de kamer, de Bench deur bleef gewoon open en dat deed je voorbeeldig. Je had zo’n lief karakter, was gehoorzaam, sociaal, en ook bij alle dieren even vriendelijk. Een pad, egel of een slak ’s avonds op het tuinpad werden vol verbazing door jou besnuffeld en bekeken maar nooit aangevallen. De konijnen deden neusje-neusje door het gaas met jou. De schapen in de wei naast ons, kwamen altijd op je af en jij ging er gezellig naast liggen. Je ‘tongzoende’ met de koeien in de polder en de allerkleinste keffertjes met de grootste bekjes kregen Baron du Pon, zonder strubbelingen nederig op zijn rug. Juup was jouw allergrootste boxervriend! Ik kon zijn naam dan ook niet uitspreken of jij stond te popelen en rond te springen in de hoop dat hij er aan kwam. Hadden we het in een gesprek over Juup dan zei ik gemakshalve maar alleen “het J-woord” zodat je niet in de gaten had dat het over je maatje ging en om je niet onnodig teleur te stellen. Samen met jullie Weimeramer-vriendin Fien hadden jullie vaak de grootste lol in de polder.
Maandag 31 mei toen het ’s avonds afgekoeld was, hebben we lekker lang gespeeld met de bal. Je maakte de gekste sprongen en we hadden plezier samen.
De volgende dag kwam je maar stram omhoog en ik zag dat je wat mankte… Logische beredenatie was om te denken dat je misschien iets verrekt had tijdens het spelen de avond daarvoor. Je hield je rustig en ik dacht alleen maar dat je daar verstandig aan deed. Toen ik woensdag naar mijn werk ging was je niet enthousiast om je 2 koekies aan te nemen en toen ik terugkwam die middag lag je nog precies hetzelfde als ’s morgens… Dat voelde meteen niet goed. Voordat ik met je naar de DA reed liet ik je plassen en schrok ik van de oranje urine die ik meteen opving om mee te nemen voor onderzoek. Toen begon de ellende… vreselijk is het als je zo’n 10 maanden jonge, prachtige pup van 33 kg in vijf dagen tijd ziet wegkwijnen. Alles, écht alles is op alles gezet om jou beter te maken, maar die akelige Leptospire bacterie in je lijf had jou flink te pakken en heeft je ook niet meer los gelaten, hoe hard we daar ook voor vochten. De ommekeer waar we zo op hoopten bleef uit en toen ging het heel snel slechter…Nadat eerst je lever en je nieren het niet meer deden, waren nu ook je darmen geveld en door al de darmwandbeschadigingen en bloedingen had je nog maar de helft van je bloed over.
Maandag 5 juni was de wil in jouw ogen verdwenen… je keek me aan met maar één boodschap: ‘ik kan het niet meer, wil jij me erbij helpen…?’
Dat heb ik gedaan lieve Baron, met zoveel verdriet en pijn in mijn hart, maar uit liefde voor jou. Ik kon het niet meer aanzien dat je zo aan ’t interen was na deze zware dagen. Het was honds-onterend om te zien dat je gelaten het bloed uit je darmen liet lopen en je urine niet meer onder controle had. Het was tijd… tijd om te gaan en we hebben je laten gaan…
Rust zacht mijn kleine pup. Ons verdriet is groot, maar jij bent klaar hier.
Bedankt voor de korte, maar goede tijd die we met jou hebben gehad.
Ga jij maar fijn naar Bickel, daar ben je veilig, zonder pijn…

Baron 16-7-2016 * 5-6-2017