Trippel trappel trippel trap...

Tussen ons weilandje en het achterliggende pad staat een hekje van zo'n 3 meter breed. Daar over heen hupte dit schattige Roodborstje. Hij ging héél snel van links naar rechts heen en weer. Het was een grappig gezicht. Toen Bickel en ik dichterbij kwamen bleef ie plots staan, alsof hij zich betrapt voelde en toen... Foetsie weg!

Mandje vol lekkers...

Het wordt zo langzaamaan weer tijd om de vogeltjes een handje te helpen met hun voedselvoorziening. Dus hangen er weer nootjes, zonnepitten en gemengd voer in onze tuin. Er wordt gretig gebruik van gemaakt en al die gezellige bedrijvigheid is leuk om naar te kijken!

Weer of geen weer...

Niets zo veranderlijk als een vrouw zegt men, maar het weer kan er ook wat van zeg! Vanmorgen vloog deze Zilvermeeuw nog boven mijn hoofd tegen een straalblauwe lucht maar later op de dag was het weer bar en boos!

Even goede vrienden...

Dit is de derde winter op rij dat ik deze Zwarte Zwaan zie te midden van de groep witte Zwanen die hier in de polder komen foerageren. Frank Boeijen zong het al in 1984: Denk niet wit... Denk niet zwart... Denk niet zwart-wit... Maar in de kleur van je hart!

Hap slik weg...

Deze Merel doet zich te goed aan de rode bessen in de tuin van de overburen. De één na de andere wordt opgesmikkeld, het gaat maar door...Uit de muur uh boom eten: Birds Fast Food!

The bodyguards...

Na het broedseizoen zie je dat de Meerkoeten zich in groepen verzamelen. Vooral in de winter is dat handig: ze kunnen elkaar sneller waarschuwen tegen roofdieren en op open water houden ze met z'n allen het wak open. Maar vooralsnog is dit groepje nog maar klein, dus denk ik dat ze bescherming zoeken bij het Zwanenpaar. Ze zwemmen er namelijk constant bij in de buurt.

Ontslakken...

De Zanglijster is iets kleiner dan de Grote Lijster. Ze hebben allebei een gespikkelde borst maar de vlekjes bij de Kleine Lijster zien er uit als kleine speerpuntjes, terwijl zijn grote broer ronde vlekjes heeft. Nu zie je dus meteen wie er hier op de foto staat. Als je ergens een hoopje lege slakkenhuisjes ziet liggen, kan je er donder op zeggen dat er ergens een Zanglijster heeft zitten smikkelen. Ze gebruiken een steen om de slakkenhuizen kapot te slaan. Hebben ze eenmaal een goede steen of kei gevonden om als gereedschap te gebruiken, dan onthouden ze de plek en keren dan steeds weer op deze lijstersmidse terug. 

Vliegen en laten vliegen...

Het is momenteel een drukte van jewelste in de Zonzeelse polder. De weilanden zitten vol met Kolganzen. Het zijn wintergasten die hier komen foerageren. Ze kwebbelen wat af samen en als er eentje opvliegt, omdat ie denkt dat er gevaar is, dan gaan ze meteen allemaal de lucht in.
Zie je ook dat de achterste Kolgans in het midden er ook létterlijk eentje laat vliegen?

 

 

Koelbloedig...

Onze Griekse landschildpadjes gaan één dezer dagen hun eerste winterslaap houden. Over een paar dagen zijn ze er klaar voor. We zijn nu langzaam aan 't afbouwen wat temperatuur, daglicht en eten betreft. Ook hebben ze een lauw badje gehad om te ontlasten zodat ze met leeg darmstelsel de extra koelkast in het tuinhuisje ingaan. Ja, je leest het goed, de koelkast.
Het beste is namelijk om de schildpadden in een constante temperatuur van 6 à 8 graden te laten slapen. Dus zet ik ze in een Curverboxje met gaten erin voor de isolatie, in een dikke laag Cocopeat-plantenaarde en daar bovenop een laag eikenblad. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel een beetje eng vind en ik hoop dat ze straks weer gezond en levendig te voorschijn komen.
Truste schildpadjes, tot over een maand of twee !

Als je haar maar goed zit...

Vandaag ben ik, naar volle tevredenheid, sinds lange tijd weer eens naar de kapper geweest. Maar ik kwam er vanmiddag eentje tegen in de polder die ook wel een eens bezoekje zou kunnen gebruiken!

Uitgeput...

Hier worden de kegeltjes van de Elzenproppen uitgepluisd door een Puttertje. Ze waren met een hele groep maar ze zijn best wel schrikachtig dus het was niet makkelijk om ze op de foto te krijgen. Ze vlogen stééds maar weer nét voor me uit naar de volgende boom. Ik bleef maar achter ze aan lopen totdat ik er moe van was, dus met dit resultaat moeten we het doen!

Hoog van de toren geblazen...

 

Voor de tweede keer deze week wat foto's van de Torenvalk. Dat mag de pret niet drukken want het is een prachtig roofvogeltje. Dit vrouwtje heeft haar vaste plek in de polder om te jagen.
Ze hing boven het weiland te bidden en het koste haar zichtbaar moeite om stil te hangen. Toen ik mijn camera wilde pakken vloog ze net in de boom in waar ik vlakbij stond, Ze zat bovenin op het puntje van een afgestorven tak en zoals je aan haar verenkleed kan zien werd ze flink door elkaar geschud door de harde wind. Daarom zocht ze daarna een stabielere positie op een takje lager.

De wind waait uit een andere hoek...

 

Vanmiddag wandelde ik met Bickel in de polder. Het was stil, amper een vogeltje te bekennen en ik liep een beetje in gedachten. Dat doe ik al sinds het drama afgelopen vrijdag in Parijs plaatsvond. Moeilijk om aan iets anders te denken en open te staan voor de kleine mooie dingen die nu zo weinig betekenis lijken te hebben. Het stormt buiten en het stormt in mij, van woede en onmacht. Maar toen zag ik dat de zon achter me het wuivende ruisende riet voorzag van prachtige kleuren en ik besefte dat er altijd íets de moeite waard blijft om van te genieten. Dat pakt niemand ons af. Ik herpakte ik mezelf en mijn camera en reken op betere tijden!

En de winnaar is...

De Grutto is bij de verkiezing van  de Vogelbescherming en Vroege vogels met bijna een kwart van de stemmen gekozen tot Nationale vogel van Nederland en heeft nu zelfs een eigen watermerk gemaakt door kunstenaar Erik van Ommen. Chique hoor!

 

Mais noot vis...

 

 

Kraaien zijn intelligente vogels. Ze hebben een uitstekend geheugen, gebruiken gereedschap en kunnen met elkaar communiceren. Ze hebben een hoge concentratie en een mentale flexibiliteit. Onderzoek door gedragsbiologen, die Kraaien ook wel 'de gevederde Primaten' noemen, wijst uit dat de Kraai een raadsel eerst goed analyseert voor dat hij het oplost om zijn beloning in de vorm van een lekkernij te kunnen bemachtigen.

J’écris ton nom...

Vandaag zag ik op de Facebook pagina van Alliance Française Breda, waar ik Franse les volg, het prachtige gedicht van Paul Eluard. Het gedicht werd door vliegtuigen van de RAF in duizendvoud uitgestrooid boven bezet Frankrijk. Een poëtische regen van troost & hoop. Het gaat over datgene dat tot op de dag van vandaag nog steeds ons grootste goed is...Vrijheid!

Als je hier klikt hoor je het voorgedragen door de franse artiest Monsieur DK

LIBERTÉ
Sur mes cahiers d’écolier
Sur mon pupitre et les arbres
Sur le sable sur la neige...
J’écris ton nom

Sur toutes les pages lues
Sur toutes les pages blanches
Pierre sang papier ou cendre
J’écris ton nom

Sur les images dorées
Sur les armes des guerriers
Sur la couronne des rois
J’écris ton nom

Sur la jungle et le désert
Sur les nids sur les genêts
Sur l’écho de mon enfance
J’écris ton nom

Sur les merveilles des nuits
Sur le pain blanc des journées
Sur les saisons fiancées
J’écris ton nom

Sur tous mes chiffons d’azur
Sur l’étang soleil moisi
Sur le lac lune vivante
J’écris ton nom

Sur les champs sur l’horizon
Sur les ailes des oiseaux
Et sur le moulin des ombres
J’écris ton nom

Sur chaque bouffée d’aurore
Sur la mer sur les bateaux
Sur la montagne démente
J’écris ton nom

Sur la mousse des nuages
Sur les sueurs de l’orage
Sur la pluie épaisse et fade
J’écris ton nom

Sur les formes scintillantes
Sur les cloches des couleurs
Sur la vérité physique
J’écris ton nom

Sur les sentiers éveillés
Sur les routes déployées
Sur les places qui débordent
J’écris ton nom

Sur la lampe qui s’allume
Sur la lampe qui s’éteint
Sur mes maisons réunies
J’écris ton nom

Sur le fruit coupé en deux
Du miroir et de ma chambre
Sur mon lit coquille vide
J’écris ton nom

Sur mon chien gourmand et tendre
Sur ses oreilles dressées
Sur sa patte maladroite
J’écris ton nom

Sur le tremplin de ma porte
Sur les objets familiers
Sur le flot du feu béni
J’écris ton nom

Sur toute chair accordée
Sur le front de mes amis
Sur chaque main qui se tend
J’écris ton nom

Sur la vitre des surprises
Sur les lèvres attentives
Bien au-dessus du silence
J’écris ton nom

Sur mes refuges détruits
Sur mes phares écroulés
Sur les murs de mon ennui
J’écris ton nom

Sur l’absence sans désir
Sur la solitude nue
Sur les marches de la mort
J’écris ton nom

Sur la santé revenue
Sur le risque disparu
Sur l’espoir sans souvenir
J’écris ton nom

Et par le pouvoir d’un mot
Je recommence ma vie
Je suis né pour te connaître
Pour te nommer
Liberté.

Paul Eluard
 

Stad der liefde…

Toevallig heb ik afgelopen donderdagavond gebeld met de Nederlandse verhuurder van het prachtige appartementje Hemelsoet in hartje Parijs, waar we in 2009 verbleven en we wilden dit graag gaan herbeleven. Deze foto’s heb ik destijds genomen op een zwoele avond vanuit ons appartement. Het straatje lijkt veel op de beelden die vandaag zag van de mensen die achter uit het theater Bataclan wegrenden. Ik wist toen nog niet dat die donkere wolken als een zwaard van Damocles boven ons aller hoofd hingen....
Zes jaar geleden hebben Henk en ik een ontzettend leuke romantische midweek beleefd in Parijs. Alles was liefde. Wij, de mensen, de stad ademt het uit! We hebben niets anders dan gelachen en genoten. Op 14 juli hebben we buiten op Place de l'Odéon samen met een heleboel Fransen én een aantal blikken bier het begin van de Franse revolutie gevierd. We verstonden ze niet maar het was gebroederlijk in vrijheid en gelijkheid: Liberté, égalité, fraternité. Het was geweldig en om nooit te vergeten. Maar gaat het ooit nog zo zijn? De wereld is zo veranderd en dat maakt me verdrietig.
Geloof…
Onschuldigen mensen worden vermoord uit naam van een godsdienst?
Hoop en liefde...
Alleen daarmee kunnen we het doen!

Happy catsday...

 

 

 

Mijn lieve Oscar is vandaag jarig! 7 jaar geleden is deze reus geboren bij mij in mijn toenmalige Maine Coon Cattery:Comedy Capers. Het was eigenlijk niet de bedoeling om een kitten uit dit nest te houden maar toen zijn moeder Yndi 8 weken na zijn geboorte overleed kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om dit katertje weg te doen. Kleine Oscar heeft mij van het begin af aan altijd heel indringend aangekeken en dat doet hij nog. Hij miauwt ook niet maar hij praat! Als hij aandacht van me wilt roept hij 'mefrouwwwww' ! We hebben een band samen. Ik denk, of nee, ik hoop dat het door zijn vader Baccar en moeder Yndi komt, die allebei bij mij zijn opgegroeid. Aan allebei denk ik nog steeds vaak met een heel warm gevoel van weemoed en gemis aan terug. Maar voorlopig ga ik Oscar de reus met zijn enorme hoge aaibaarheisfactor nog heel lang bij me houden. Hoera!



Rijm en geslijm...

Lief klein kuifje blauw
heb je straks last van de kou
kom dan maar heel gauw
want heb ik wintervoer voor jou!

Een kruisje slaan...

Als de Torenvalk weinig energie of het koud heeft gaat ie 'lui' jagen door rustig op een paaltje te gaan  zitten wachten totdat er iets voorbij komt. Het kan dan echter wel 5 uur duren voordat hij/zij op deze manier aan een prooi komt. Vanuit de lucht jagen kost meer energie. Het Torenvalkje vliegt dan hard tegen de wind in en hangt daardoor stil boven de grond. Het is wel efficiënter want het levert ongeveer twee muizen per uur op. Dus bidden voor 't eten heeft zo zijn voordelen!

 

Vleugellam...

 

 

 

Sinds een tijdje zie ik steeds twee Canadese ganzen zitten in een omheind veld hier vlakbij. Ik vond ze er op één of andere manier een beetje zielig en gelaten bijlopen. Als ik er voorbij kom proberen ze niet eens te vluchten maar komen ze zelfs, zachte geluidjes makend, naar me toe. Toen ik ze eens beter bekeek en fotografeerde wist ik waarom. Ze zijn aan één kant gekortwiekt en kunnen niet weg. Dat zie je goed op de foto waar ze beiden op staan en op de laatste foto. Gevangen in hun eigen lichaam, arme beestjes...

Over de top...

Bijna het hele jaar door is de Roodborst te horen. Met zijn hoge heldere tonen zingt hij het hoogste lied. Opmerkelijk is dat ook de Roodborst vrouwtjes zingen, vooral in de herfst. Jagen doet dit kleine vogeltje vanuit een uitkijkpost dus vandaar ook dat je ze regelmatig goed in 't oog krijgt, zoals hier in het topje van de boom!

Dat ziet er gelikt uit...

 

 

 

Gisteren kreeg ik een rondleiding op de rundveehouderij van de familie Pijs. Zij hebben een ruime IDV-Stal ( Integraal Duurzame Vrijloopstal ). Wat zagen die koeien er relaxed uit! Lekker vrij rondlopend binnen op een stalvloer van stro en in de zomer kunnen ze zo naar buiten wandelen om te grazen. Wanneer ze gemolken willen worden lopen ze zelf naar de melkrobot. Zo kan het dus ook ipv die vreselijke megastallen..
Maar het allerleukste waren toch de kalfjes. Zodra ik ze een vinger gaf, begonnen ze er meteen driftig aan te zuigen! Zo schattig!

Zij aan zij...

Er zijn een hoop Nijlganzen die zich vooral in de herfst en winter aansluiten bij grote groepen van soms honderden Nijlganzen. Ze foerageren op graslanden en eten veelvuldig van de maïsresten die, in deze periode na het oogsten, op het land zijn achtergebleven. Er is echter ook een groep die daar niet aan mee doet en het gehele jaar door als paartje optrekken. Zoals deze twee!

Shit happens...

 

Het Drentse Heideschaap is het oudste schapenras in West-Europa. Bovendien is het ‘t enige gehoornde Nederlandse schapenras. De vrouwelijke schapen (ooien) kunnen echter ook ongehoord zijn. Het sterke Drents Heideschaap werd vroeger in Drenthe en omliggende provincies gehouden op arme, onvruchtbare ruige heidegronden Ze zijn heel goed in staat om sober te leven op de schrale heidegrond. In vorige eeuwen was akkerbouw ondenkbaar zonder schapenmest. De herder liep overdag met zijn kudde over de hei en 's nachts werden de schapen in de schaapskooi gezet zodat men de geproduceerde mest kon verzamelen om deze te vermengen met heideplaggen. Daarmee werd vervolgens het akkerland bemest. Toen de kunstmest in opmars kwam, was het arme schaap plots niet meer zo functioneel en ging de populatie hard achteruit. Zo hard zelfs dat er rond 1970 nog maar ongeveer 100 Drentse Heideschapen over waren. Door de inspanning van fokkersverenigingen is het Drents Heideschaap gelukkig gered.
Hoera, daarom staan ze hier nu op de foto!