Gevaar...

Dit zijn de rupsen van de St. Jacobsvlinder, ook wel zebrarupsen genoemd. Zij leven op het giftige Jacobskruiskruid.

Ze zitten vaak met bosjes bij elkaar en eten dan met z’n allen deze planten helemaal kaal zoals je ziet. De St Jacobsvlinder zelf is zwart met rood. Heel anders gekleurd dan de rups maar ook wel opvallend.

Ik heb deze actieve dagvlinder slechts één keertje gefotografeerd maar helaas niet eens scherp. De rupsen slaan de gifstoffen van het Jacobskruiskruid op in hun lichaam. De rups én de vlinder zijn hierdoor zelf ook giftig en met hun felle kleuren waarschuwen zij eigenlijk al: 'Don’t Touch Me’!  En zie je dat Sprinkhaantje? Die kijkt wel uit!

Zoekplaatje...

Onze dolle dwaze lieverd is elke dag weer even enthousiast als we het woordje: mee, wandelen of lopen zeggen. Samen lekker even uitrazen in de polder en verstoppertje spelen met het vrouwtje. Je ziet wel hoe blij je daar van kan worden!

Ruwe bolster...

De kaardenbol begint ongeveer in het midden te bloeien en de bloeiwijze schuift dan tegelijk naar boven en naar onder op . Veel bijen, vlinders en zweefvliegen halen honing uit de bloemetjes  In de oksel van de bladeren blijft vaak water staan en daar drinken, maar vérdrinken soms ook insecten in.. De mineralen van die dode insecten worden door de plant geabsorbeerd. Indirect zou je het dus een vleesetende plant kunnen noemen. De plant wordt ook wel Weverskaarde genoemd. (een kaarde is een wolkam) Vroeger werd de bloem namelijk gebruikt voor het opruwen van laken ( een wollen stof die geweven wordt en daarna vervilt) 

't geeft ons heden ons dagelijks brood...

 

Tarwe is één van de oudste granen die we kennen. Naast maïs en rijst is het ook één van de belangrijkste granen waar de mensheid zich mee voedt. Aan het einde van de zomer wordt het voorjaarstarwe geoogst. Dit gebeurt tegenwoordig machinaal: Een maaidorser maait het graan en slaat de tarwekorrels van de aren los. De korrels zitten dan los in de kroonkafjes, zodat het na dit dorsen niet meer gepeld hoeft te worden. De lege aren en de halmen worden weer op het veld terug geblazen. De oudste methode voor het scheiden van de graankorrels van het kaf werd gedaan door het handmatig schudden met een wan (een platte rieten mand). Later kwam de wanmolen. Toen wij hier net kwamen wonen kregen wij van een achterbuurman een oude wanmolen. Hiermee werd het graan, onkruid en het kaf ( de schutblaadjes rond de korrel) gescheiden. Met een handzwengel werd een schoepenrad in een gesloten verticale trommel rondgedraaid waardoor er een luchtstroom ontstaat. Het graan valt vanuit een voorraadbak langzaam naar beneden, terwijl het kaf wordt weggeblazen. De schudzeven, verwijderen de onkruidzaden. Dit was natuurlijk veel arbeidsintensiever dan nu. Deze wanmolen heeft nog een tijd als decoratie in ons weilandje gestaan maar is inmiddels vergaan. Gelukkig hebben we de handzwengel, het merkplaatje en de foto nog!

Schietgebedje...

Dit Torenvalk vrouwtje hing maar héél kort in de lucht voordat zij met een vaart naar beneden dook. Waarschijnlijk heeft ze hier net een muis gevangen op het vers gemaaide weiland. Torenvalken kunnen ultraviolette kleuren zien die in de urinesporen van veldmuizen zitten. Meestal zoekt de Torenvalk niet naar de muis maar volgt het urinespoor. Met verstoppertje spelen verliest de muis het dan ook in de meeste gevallen...Zelfs een schietgebedje slaan helpt niet tegen een biddende Torenvalk!

Met de heilige koe...

 

" Wie zijn dat nou, kennen wij die?"
" Géén idee, maar ze zitten wel lekker droog en uit de wind daar achter dat raampje"
" Zullen we maar even beleefd gedag zeggen?"
" Muehhh!"

Niet goedschiks, dan kwaadschiks...

Het is wel duidelijk waar de Schorpioenvlieg zijn naam aan te danken heeft maar kloppen doet de benaming eigenlijk niet. Het mannetje heeft een staart die lijkt op die van een Schorpioen, maar steken kan hij er niet mee. Het uiteinde heeft geen angel maar is tangvormig. Een vlieg is het ook niet. Vliegen behoren namelijk tot de orde Diptera (Di=2 / ptera=vleugel). Schorpioenvliegen hebben echter 4 vleugels en zij behoren tot de oudste orde binnen de insecten: Mecoptera ( Meco=lang / ptera=vleugel). Ze worden vaak gebruikt in de biologische kas- en tuinbouw om bladluizen te bestrijden. Met de lange snuit prikken ze de luizen aan en zuigen ze leeg. De Schorpioenvlieg man lokt een vrouwtje met geurstoffen die hij via een orgaantje in zijn achterlijf verspreid. Een vrouwtje kan dit luchtje oppikken op een afstand van zo'n 8 meter. Als ze in de buurt komt gaat hij klapperen met zijn vleugels en gaat zijn achterlijf op en neer. Is het vrouwtje gecharmeerd van hem, dan imiteert zij deze bewegingen. De man biedt haar een prooi aan in ruil voor een paring. Is zij nog niet meteen 'in the mood', dan volgt zijn volgende strategie: Hij scheidt via zijn speekselklieren een aantal bruine slijmerige bolletjes af die als echte lekkernij worden ervaren door het vrouwtje. Terwijl zij zit te smikkelen neemt hij zijn kans waar en start de paring. Mocht ze echter nóg niet bereidwillig genoeg zijn, dan wordt zijn laatste 'wapen' ingezet: Met de tangen van zijn achterlijf zet hij haar vast zodat ze geen kant meer uit kan. Zo paren ze dan 15 à 20 minuten lang.
Dat is in onze geëmancipeerde wereld toch gelukkig niet meer voor te stellen: je man komt met een lekkere aftershave voorbij lopen, geeft je een reep chocolade en dan voordat je het in de gaten hebt...

MIn of meer...

De rode helmpjes zijn al verdwenen en zijn binnenkort vervangen zijn door de karakteristieke witte hoofdplaat van de Meerkoet. Ook het snaveltje moet nog bleken. De kleine mormeltjes beginnen al meer en meer op hun ouders te lijken.
Nog even en dan zijn ze Minder Kind en Meer Koet!

Dat zit wel snor...

 

Op foto 1 zie je het vrouwtje van de Steenrode Heidelibel, die ondanks haar naam geel is. Op foto 2 zie het mannetje. De Steenrode Heidelibel lijkt enorm veel op de Bruinrode Heidelibel maar twee belangrijke verschillen zijn: de brede gele streep op de poten en de 'hangsnor'. Daarmee bedoelen ze het zwarte streepje tussen de ogen dat langs de oogranden naar beneden loopt. Deze twee kenmerken kan je goed zien op de derde foto. De Bruinrode Heidelibel heeft maar een dun geel pootstreepje en géén snor. En dan zijn er ook nog over allerlei uitzonderingen, maar die vergeet ik gemakshalve maar even. Moeilijke materie die libellen!

Het is niet al goud wat blinkt...

De Goudwesp wordt ook wel Koekoekswesp genoemd. Je hebt dus vast al een vermoeden waarom deze vreemde snuiter stiekem in mijn insectenhotel is ondergedoken. Hij zet snel zijn eitjes af in de nestkamers van de metselbijen. Bijna tegelijk met de eitjes van de Metselbijen komen, heel slim, ook de eitjes van de Goudwesp uit. Zij beginnen meteen de voedselvoorraad op te eten en daarna de larven van zijn gastheer. Deze uitbuiter heeft geen gouden hartje!

één pot nat...

De debuutroman Natte Lunch van Maurice Stoevenbeld of het liedje Liquid lunch van Caro Emerald gaan er allebei over. Ondanks de miezerregen moest er gistermiddag toch gegeten worden door dit Bosrietzangertje. Hoe zou dat smaken, insectensoep...?

Je ogen de kost geven...

 

 

Dit is het Oranje Zandoogje. De bovenzijde van de vleugels is oranje met een bruine rand. Bij de apex (vleugeltop) hebben ze een zwart vlekje met twee witte stipjes. Bij de vrouwtjes zoals op foto 1 ontbreekt de bruin zwarte 'geurstreep' die bij de mannetjes (foto 2) wél over hun voorvleugel loopt. In het achterlijf én in die geurstrepen worden geurstoffen gemaakt om soortgenoten van het andere geslacht te vinden. Hier op het St. Jacobskruid hebben ze elkaar duidelijk gevonden, het is een ware invasie van Oranje Zandoogjes! Op de derde foto zie je er maar liefst acht. Kan jij ze vinden?

Lord of the Henns...

Omdat Arie dood is, hebben we voor de dames een nieuwe man gezocht. Bij Hester van  http://www.redeenlegkip.nl/ had de Dierenbescherming een haan ondergebracht en die hebben wij nu geadopteerd. Het is een grote lieve jongen die al snel gewend was en goed voor zijn meiden zorgt. Hij loopt een beetje scheef maar dat komt waarschijnlijk omdat zijn ene oog helemaal dicht zit zoals je op de foto ziet. Ik weet niet eens of er überhaupt nog een oog in zit. Voor de rest ziet hij er gezond uit en hij is van harte welkom hier. Henk zei meteen toen we hem zagen: 'Gandalf the White' en zo heet hij dus!
En inderdaad, er is wel een gelijkenis... vind je ook niet?

Import...

De Coloradokever is een prachtig gekleurd beestje maar is tevens de schrik van aardappeltelers. Ik vond dit exemplaar op straat naast de weilanden. De volwassen Coloradokever overwintert onder de grond, en komt ongeveer gelijk met de aardappelplant naar boven. Twee weken lang doen zij zich te goed aan het loof, daarna gaan ze paren. In haar 2-jarige leven kan één vrouwelijke kever ongeveer 2400 eitjes leggen. De gelegde eitjes plakken ze in groepjes onderaan het blad van het aardappelloof. De larven die uitkomen vreten in 2 à 4 weken het aardappelloof nog verder kaal en kruipen dan in de grond om te verpoppen. Drie weken later komen ze er weer uit als 2e generatie en de cyclus begint opnieuw. Je begrijpt dat er niet veel overblijft van de aardappelplant...
Er is met man en macht getracht deze kever uit te roeien toen deze in 1877 vanuit Amerika voor 't eerst naar Europa was gekomen. Een leuk filmpje daarover kan je hier bekijken: polygoonjournaal van 1947 . De bijnaam van ons dorp had ik je al eens verteld in een blog over Erpelrooiersland. Nu zijn Henk en ik óók geen oorspronkelijke dorpsbewoners maar gelukkig behandelen ze menselijke import hier milder dan de kevers...

Sloddervos...

Ik weet dat je in de AWD (Amsterdamse Waterleidingsduinen) heel goed Vossen kan spotten. Jammer genoeg zijn deze dieren zo gewend geraakt aan mensen dat ze onnatuurlijk bedelgedrag vertonen. Ik heb zelfs foto's gezien dat ze bij iemand op schoot kwamen zitten. Vanzelfsprekend heb je dan prachtige foto's, maar...
Véél spannender is het als je bij schemering in de polder plotseling een Vos uit het tarweveld ziet komen.
Dat de foto dus niet helemaal scherp is, nemen jullie me vast niet kwalijk...

Griekse giften...

Een verlaat verjaardagscadeautje maar daarom ben ik er niet minder blij mee! Ik heb van mijn lieffie twee kleine Griekse landschildpadjes gekregen. Voorlopig zitten ze nog onder de warmte en UVB lamp in een terrarium maar ze krijgen een mooi buitenverblijf met verwarmd nachthok. Ze heten Sou Vlaki en Sir Taki. Ze zijn nu nog maar 7 cm lang maar kunnen uitgroeien tot 25 à 30 cm. Grappig om te zien hoe ze zich 's avonds helemaal ingraven.

Toen we ze moesten afrekenen zei mijn man plots: 'ik heb geen geld bij, schiet jij het maar even voor alsjeblieft'. 
Ok dan, maar ga ik het ooit nog terug krijgen...

Leesvoer...

 

De Gewone Oeverlibel is de grootste en algemeenste oeverlibel in Nederland. Ze zijn robuust en hebben opvallende kleuren en tekening waardoor je makkelijk kan zien of het een mannetje of vrouwtje is. Het Vrouwtje van de Gewone oeverlibel heeft een geel achterlijf, bij het mannetje is het achterlijf blauw met een zwarte punt. Ze hebben een plat achterlijf en zijn zeer wendbaar. Ze jagen vanuit een zitpost en vliegen laag over het water.
De orde Libellen (Odonata) bestaat uit 2 onder-ordes: Juffers (Zygoptera) en Echte libellen (Anisoptera).
De Gewone oeverlibel is één van de drie soorten Oeverlibellen die bij de orde echte libellen hoort en daar vervolgens dan weer uit de familie Korenbouten komt.
De volledige Taxonomische indeling van de Gewone Oeverlibel is dus als volgt:
- Rijk: Dieren
- Stam: Geleedpotigen
- Onderstam:  Zespotigen
- Klasse Insecten
- Orde: Libellen
- Onderorde: Echte libellen
- Familie: Korenbouten
- Geslacht: Oeverlibel
- Soort: Gewone oeverlibel
Best wel ingewikkeld allemaal, maar reuze interessant vind ik persoonlijk.
Maar in deze vakantieperiode kan je misschien beter gewoon De Libelle lezen!

Praatjes vullen geen gaatjes...

Maar Metselbijen wel! In het insectenhotel dat ik oktober vorig jaar heb gemaakt zie je regelmatig gasten inchecken. De Mestelbijen maken bijvoorbeeld dankbaar gebruik van de holle bamboestokjes en de geboorde gaten. Ze beginnen achteraan een ruimte op te vullen met nectar en stuifmeel. Daar wordt vervolgens een eitje op gelegd. Vervolgens 'metselen' ze de ruimte dicht met hun cement: speeksel, water en leem dat in bolletjes van 2 mm groot naar het hotel wordt gebracht. Daarna wordt het volgende eitje gelegd op dezelfde manier. Zo gaan ze door totdat de hele gang dicht is met kleine gevulde kamertjes.

R.I.P.

Afgelopen weekend is onze Arie Haan onverwachts overleden. Zoals je eerder hier op mijn blog kon lezen hadden we de arme verwaarloosde Arie begin dit jaar geadopteerd én opgelapt. Hij was helemaal opgeleefd en had het reuze naar zijn zin: Hij 'deed' het (weliswaar onhandig- maar tóch) zelfs met al zijn dames, en scharrelde de hele dag lekker rond hier met de rest. Toen ik vrijdagavond zoals gewoonlijk nog even wat lekkers naar de kippen ging brengen en de kippenren ging afsluiten keek hij wel even maar bleef in 't nachthok. Maar ach, het was ook al 22.00 uur, dus heb ik hem zonder argwaan welterusten gezegd. De volgende ochtend vroeg viel ons wel meteen op dat we Arie's aandoenlijke schorre gekraai niet hadden gehoord. Toen ik ging kijken lag hij dood in zijn hok. Hoe oud hij was weten we niet, maar waarschijnlijk was hij niet meer één van de jongsten. Ik heb niet de indruk gehad dat ie geleden heeft of ziek was. Hij heeft hier in ieder geval de laatste maanden van zijn leven een prachttijd gehad in vrijheid. Dag Arie... ♱

Kip - ei verhaal...

De Geelgors eet voornamelijk zaden maar in de broedperiode snackt ie ook nog weleens een wormpje of insectje. Hun nestje bouwen ze op de grond tussen de struiken. De zang van de Geelgors lijkt écht veel op de eerste tonen van de 5e symfonie van Beethoven: ti ti ti ti tèh. Bij mij rijst dan meteen de vraag: Wat was er eerder...

Rap van tong zijn...

De Kolibrievlinder wordt ook wel onrustvlinder genoemd omdat het zo'n druk baasje is. De wetenschappelijke geslachtsnaam is Macroglossum: grote (macro) - tong (glossus). Deze vlinder kan, net als het gelijknamige vogeltje, stil in de lucht blijven hangen. De vleugeltjes bewegen dan razendsnel en de lange roltong wordt als rietje gebruikt om nectar uit de bloemen te zuigen. Zo schieten ze van bloem naar bloem en is amper bij te houden met de camera!

Vluggertje...

Dit is een Kleine Hoefijzerneus. Deze vleermuisjes hangen regelmatig bij mijn vriendin in de kelder van haar huis in het Franse departement Lot, Midi-Pyrénées. De hoefijzerneuzen danken hun naam aan het hoefijzervormig aanhangsel op hun neus. Zij zenden hun echolocatiegeluiden niet uit via hun mond maar via de neus. Het hoefijzervormig aanhangsel op de neus dient daarbij om de geluiden te bundelen. Hij heeft een hoge geluidsfrequentie van 105 tot 117 kHz waarmee hij hele kleine prooien, zoals langpootmuggen, spinnen en andere insecten, feilloos kan lokaliseren.
Ze paren in de herfst of overwintering. De paring zelf duurt maar héél kort. Het mannetje hangt achterlangs over het vrouwtje heen waarna zich een paringsprop vormt in de vagina van het vrouwtje. De vrouwtjes bewaren het sperma tot in maart en april en dan vindt de bevruchting plaats. Daarna vertrekken de vrouwtjes naar de kraamkamers.
Er wordt één blind jong geboren, maar dan komt goed. Alhoewel...als ik zo eens naar dit exemplaar kijk, lijkt het wel of ie een beetje scheel kijkt!

Applaus...

 

Mijn lievelingsbloemen zijn Klaprozen. Niet een vaasje maar gewoon op het land tussen het gerst!

Zwaar geschapen...

 

Het Vliegend Hert is de grootste kever van Europa. Vooral de mannetjes ( foto 1+2 ), die zo'n 8,5 cm groot zijn, zien er gevaarlijk uit met de enorme kaken ( mandibels), maar ze kunnen er weinig mee. Ze leven van de sappen die de vrouwtjes ( foto 3), die een normaal formaat kaak hebben, verkrijgen door de bast van beuken en eikenbomen open te knagen. De mannetjes kunnen dit amper zelf door hun grote 'gewei' en worden dan ook gevoed door de dames of ze likken wat aan overrijp fruit. Doordat ze topzwaar zijn is vliegen is een hele opgave: opstijgen en dan verticaal vliegen om het zwaartepunt in evenwicht te houden. Het landen gaat al even ongemakkelijk. Door hun luide gebrom hoor je ze al van verre op het licht afkomen en ze droppen zichzelf dan min of meer op de grond of tja... ook weleens op je leesboek, weet ik uit ervaring!

La piscine...

 

Bij deze tropische temperaturen van + 38 °C  is het soms gewoon té warm om uren te wandelen en diertjes te gaan bekijken. We zoeken dus regelmatig verkoeling bij het zwembad dat we geheel privé tot onze beschikking hebben.
Nou ja….niet helemaal privé, want les Hirondelles rustiques oftewel de Boerenzwaluwen komen met grote regelmaat ook een duikje c.q. slokje nemen. Grappig is dat ze op het hek van de omheining in de rij gaan zitten wachten op hun beurt.
Spotten vanuit je luie stoel, dat is pas écht relaxen!

Met stip...

De naam zegt het al: steeds als je de Bosbeekjuffer tegenkomt, kan je er zeker van zijn dat er een beekje door de bossen stroomt. De mannetjes met hun glanzende staalblauwe vleugels zitten vaak op 'uitkijkplaatsen' langs de oeverrand om andere mannetjes meteen in 't vizier te hebben. Deze worden zo snel mogelijk door middel van schijngevechten in de lucht verjaagt. Heel stoer klapperen ze dan met hun vleugels om indruk te maken. Grappig is wel dat 's avonds de strijdbijl begraven wordt en de heren samen een slaapplaats opzoeken in de oevervegetatie. De vrouwtjes hebben goudbruine vleugels. Voor het paringsritueel (de Balts) showt het mannetje de rode stip die aan de onderkant van zijn achterlijf zit aan het gekozen vrouwtje. Bij goedkeuring van de dame volgt de paring die zo'n 15 minuten duurt. Daarna legt ze de eitjes af in de waterplanten. Daar heb ik helaas geen foto van maar we hebben het wel gezien: Ze gaat daarbij zelfs helemaal koppie onder!