Klein maar anders...

De Kleine Zilverreiger is, zoals de naam al zegt, kleiner dan de Grote Zilverreiger. Maar dat is niet het enige verschil. De Kleine Zilverreiger heeft gele tenen. Op de eerste foto is daar nog een stukje van te zien. Ook heeft hij een zwarte snavel, terwijl de Grote Zilverreiger een gele snavel heeft met, alleen in de zomer, een zwarte punt. En zie je die mooie sierveren op zijn achterhoofd?

Nasleep...

Rijdend vanuit de auto onverwachts genomen, de kwaliteit is daarom niet al te best maar toch een aardig plaatje. Deze Torenvalk werd kennelijk door ons verstoord en vloog vanuit de grasrand vlak langs me weg. In alle haast om zijn prooi niet te verliezen nam ie nog wat extra ballast mee ook!

Verloren schaap...

We hebben laatst genoten en gelachen in de Biesbosch. Dit eigenwijze schaap wilde persé niet mee naar de kudde. Wat de schaapsherder met zijn 3 Bordercollies ook probeerde: no way!  Uiteindelijk was hij 't zo zat dat hij de wagen pakte achteruit het pad op reed en 't schaap achterin de bak dropte bij de honden. Dat wij gniffelend een beetje leedvermaak hadden zat hem niet lekker, hij kon er niet om lachen....Sorry!

Percnoptère d'Egypte...

Gisteren vertelde ik jullie over de 'Rode Wouwen roestplaats' in Frankrijk. Op diezelfde plek zagen we plots ook een Aasgier overvliegen. Niet zo scherp, maar dat mag de pret niet drukken want het was een soort van bonus. En wat een prachtige naam in 't Frans hè?  Yes, weer een kruisje erbij in ons vogelboek!



Milan Royal...

 

Zoals je hier in Nederland zo vaak Buizerds ziet, zo zie je in Frankrijk de Rode Wouw oftewel Milan Royal regelmatig boven de weilanden cirkelen. Maar dit hadden we nog nooit eerder gezien op onze vakantie: een roestplek met zo'n 15 rode Wouwen in een aantal bomen bij een boerenschuur. Sommigen zaten ze met hun vleugels gespreid te zonnen, leek 't wel. Weer een ervaring rijker!

Gele gloed...

 

Het vrouwtje van de Gewone Oeverlibel past prima bij het gele Jacobskruiskruid! Mooie combi!

Alarm...

Hoor je een hoop gekwetter dan kan je er van op aan dat er een of meerdere van mijn zes pleegkinderen in één van de Vlierbesstruiken zit. Dus zolang de Steenuiltjes hier rondvliegen heeft het Winterkoninkje weinig rust. Maar of dat kleine ding nu écht indruk maakt? Ik betwijfel het...

Draaiknop...

Op zonnige dagen draait de bloemkop van de Zonnebloem mee met de zon. 's' Nachts keert de bloemknop terug naar het oosten. Niets voor niets noemen de Franse deze vrolijkerd: Tournesol!

Mini...

Op de foto lijkt het misschien heel wat, maar als je weet hoe 'groot' het gele boterbloempje is, dan kan je misschien ook een inschatting maken van de Kleine Vuurvlinder. Amper 13 mm is de voorvleugellengte. Dat is best mini...

Google en W.W.W....

Na de dood van Yahoo was ons konijnenmeisje Google erg eenzaam, dus wij zijn op zoek gegaan naar een leuk vriendje voor haar. Waar kan je dat beter doen dan bij een konijnenopvang? Er worden namelijk veel te veel konijnen gedumpt, zeker nu in de vakantieperiode. Google mocht dus op date bij de Konijnenherberg in Moergestel. Speeddaten? Nee hoor! Mevrouw mocht daar gewoon rustig een hele week logeren om te kijken welke man er het beste met haar te koppelen was. Nu bleek onze eerste keus toevallig ook Google goed te bevallen dus de eerste zoekresultaten waren een succes! W.W.W. oftewel: Wij Willen Walter! Zoals je kan zien heeft hij het reuze naar zijn zin hier thuis in de ren met zijn nieuwe vriendin. Ze zijn heel gezellig samen!

Bos en weide...

 

 

Dit is de Weidebeekjuffer. Deze libel lijkt erg veel op de Bosbeekjuffer, Het verschil zit in de vleugels. De vrouwtjes hebben meer doorschijnende groene/bruine vleugeltjes. De vleugels van de mannetjes Weidebeekjuffer zijn aan de top en basis doorschijnend blauw. (Bij de Bosbeekjuffer man zijn deze helemaal donker). Ze komen vaak in de zelfde omgeving voor en het verschil moeilijk waar te nemen. Dat geeft niks, want het is altijd leuk om al die juffertjes boven een beekje te zien fladderen.

Lieveling...

Velden vol Klaprozen gezien langs de landweggetjes in Frankrijk, en toch heb ik maar ééntje uitgelicht om even de aandacht te vestigen op mijn favoriete bloem. De mooiste kleur rood die ik me kan bedenken. Zo mooi dat ik ooit eens heel mijn toilet in Klaprozenrood heb geverfd, tot en met het plafond aan toe! Het is een eenvoudig, teer, broos en fluweelzacht bloempje ...I love it!

Nieuwerwets...

Petanque is een variant van een typisch balspel dat al bij de oude Grieken gespeeld werd. Daar werd het echter nog beoefend als een krachtspel. De Romeinen hebben er later meer een soort behendigheidsspel van gemaakt zoals we het nu nog kennen. In Frankrijk lijkt de tijd te hebben stilgestaan. Daar zie je nog steeds van die nostalgische taferelen: Mannen die een balletje gooien en de vrouwen die keuvelend aan de kant zitten. Gezellig!

Pootje roeien...

De Schaatsenrijder veroorzaakt kleine golfjes die een, naar achter gerichte, impuls hebben. Hierdoor krijgt hij zelf een voorwaartse impuls. Eigenlijk precies hetzelfde als roeien. De middelste poten worden dan ook roeipoten genoemd, de achterste zijn de stuurpoten. Het voorste paar poten zitten bij de kop. deze zijn een stuk kleiner en tang-achtig, Onder de pootjes en de buik zitten haartjes (sitea). Deze haartjes zijn zo klein dat ze met een gewone microscoop niet eens te zien zijn. Juist omdat ze zó minuscuul klein zijn, kunnen ze de oppervlaktespanning vergroten door een dun laagje lucht vast te houden. De Schaatsenrijder kan roeien met zijn lange poten en alleen op uiteinde van de pootjes rusten. Maar het kan blijkbaar nog makkelijker want kijk maar eens goed...Zie je die meelifter?

Verstekeling...

Bij het uitpakken van de vakantiespullen, kwamen we erachter dat er stiekem iemand was meegelift op de achterbank. Deze kleine Zompsprinkhaan zat stilletjes op de pet van Henk. Het is maar goed dat we open grenzen tussen Frankrijk en Nederland anders zouden we zo in het tv-programma Border Security kunnen verschijnen.

Dabberen...

Als je even een vage blik werpt over de natte zanderige wei, zie je in eerste instantie niet veel. De camouflage van de Mangalitsa varkens is top. Totdat ze hun snoet optillen uit de modderpoel: Kiekeboe!

Not amused...

 

 

Op het stille landweggetje waar we reden in Frankrijk, wilde ik even stoppen om een foto maken van de enorme stier die daar stond. Zo gezegd zo gedaan. Met mijn rug nog naar de wei, stond ik op mijn gemak mijn camera in te stellen toen deze enorme spierbundel briesend aankwam stuiven! Het enige wat ons scheidde was het dunne blauwe stroomdraadje waar ik op dat moment weinig vertrouwen in had. Ik wist niet hoe snel ik terug in de auto moest komen want het leek erop dat hij niet zou stoppen. Gelukkig deed hij dat wel en vanuit de auto nog even een close-up gemaakt maar zijn blik sprak boekdelen. Thuisgekomen even gegoogeld en ik ben blij dat ik er heelhuids vanaf ben gekomen, lees mee: Een Heckrund stier wordt gekenmerkt door zijn agressieve karakter, hij duldt geen mensen in zijn buurt. Het is dus géén geschikt ras voor gebieden waar ook mensen komen. De stier moet altijd op een afgeschermd gebied vertoeven, zodat hij een verdwaalde voorbijganger niet kan verwonden...

Parapente...

 

In de valleien van Massat bij Étang de Lers, zagen we niet alleen koeien. Bij Port de Lers, het startpunt voor het  Paragliden, zat een hele groep mensen, jong en oud maar allemaal alternatief gekleed, bij elkaar om de paragliders, aan te moedigen, te helpen en te bewonderen. Het zag er zo gezellig uit dat we er even bij zijn gaan zitten!

Om de beurt...

Veel honger en weinig geduld. Zo zou je de jonge Boerenzwaluwen het beste kunnen omschrijven. Ze leken wel verongelijkt als de één iets kreeg en de ander niet. Mama vliegt af en aan en zorgt dat ze beiden even veel te eten krijgen. Met zo'n vliegend buffet komen ze niks te kort!