Misschien komt het onbewust wel door de pijnlijke ervaring
van de laatste keer dat ik er een middagje was gaan skeeleren.
Vlakbij de Staatsbosbeheer-boerderij ging het toen mis.
Manlief zag het wildrooster wél op tijd, ik helaas niet…
en remmen met skeelers, dáár was ik niet zo goed in!
Dat resulteerde in een gebroken stuitje waar ik wekenlang zoet mee ben geweest.
Mijn skeelers heb ik inmiddels aan de wilgen gehangen maar...
afgelopen week heb ik wél een paar keer mijn stoute (wandel)schoenen aangetrokken
om naar 'het nest' te gaan kijken.
Daar is op 12 mei één baby Ooievaar is gesignaleerd...
Op weg naar de SBB boerderij waar het uivernest zich bevindt,
kwam ik Monsieur Sicogne, zoals ik hem noem, toevallig tegen op het pad,
Hij was lekker aan de wandel en snaaide hier en daar wat uit de grasrand van de sloot...
Hij liep er zo statig bij dat ik hem er maar niet heb geattendeerd heb op de veer die,
waarschijnlijk na een poetsbeurt,slordig aan z’n snavel was blijven plakken.
Het zag er grappig uit!
Ik heb hem netjes gegroet en in ‘t voorbijgaan wat foto’s gemaakt...
Twee mooie rooie slanke ledematen en een verenkleed waar je U tegen zegt...
Het kleintje heb ik Sam K. gedoopt... (doordenkertje!)
Het verschil tussen de jongen en de ouders kan je goed zien.
Bij volwassen Ooievaars zijn de snavel en poten oranje, bij de jongen zijn deze nog zwart.
Moet de kleine Sam van haar leren meer op eigen benen te staan
of wilt ze gewoon even lekker rustig, zonder haar beweeglijke kind, van de zon genieten...
Want Kleine Sam is druk bezig met ontdekken, rekken en vleugels strekken!
Af en toe wipt ie al een beetje de lucht in...
'Dat ik dat al kan' lijkt hij te denken....
Oefening baart kunst!
Zoals ik heb leren lopen en skeeleren, zo zal ook Sam K. moeten leren vliegen.
Met vallen, opstaan en… vooral doorgaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten