Op weg naar Berlijn zag ik ze in grote getale hangen want nu de bladeren nog niet aan de bomen zitten vallen de wintergroene Maretakken des te beter op. Het is een halfparasiet en dat werkt zo: De witte besachtige vrucht wordt door vogels gegeten in de oksels van de bomen. Zij vegen vervolgens hun snavels af aan de bast en laten daardoor het giftige plakkerige zaad, ook wel vogellijm genoemd achter. Pas na één jaar ontkiemd het achtergebleven zaad. Zijn uitlopers groeien dan tot in de gastboom en kunnen zich zo voeden met mineralen en water. Elk jaar vormt de plant slecht één bladpaar waaruit het volgende jaar steeds maar weer één bladpaar vormt enz. Zo groeit langzaam een bol die wel 50 jaar oud kan worden. Ook al is het windstil: de bladeren zijn voortdurend héél langzaam in beweging állemaal gelijktijdig maar elk een andere kant op! Spookachtig hè? In Duitsland noemt men ze niet voor niks Mahrenest ( Heksenbezem).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten